Выкраданне прэм'ер-мiнiстра (на белорусском языке) - Кристи Агата - Страница 3

• Предыдущая
• 3/6
• Следующая

- Ну, ёсць адна даволi дзiўная падрабязнасць.

- Якая?

- Аўтамабiль прэм'ер-мiнiстра не вярнуўся дадому пасля таго, як мiстэр Мак-Адам выйшаў у Чарынг-Кросе. Палiцыi не цярпелася пагаварыць з О'Мэрфi, таму пошук пачаўся адразу. Аўтамабiль быў знойдзены каля аднаго агiднага рэстаранчыка ў Сахо*, якi вядомы як месца сустрэч нямецкiх агентаў.

* Раён у цэнтры Лондана.

- А шафёр?

- Шафёра нiдзе не знайшлi. Ён таксама знiк.

- Значыць, - сказаў Пуаро, - цяпер у нас два знiкненнi: прэм'ер-мiнiстра ў Францыi i О'Мэрфi ў Лондане.

Ён рэзка паглядзеў на лорда Эстэра, якi зрабiў адчайны жэст.

- Я магу толькi сказаць вам, пан Пуаро, што, калi б хто-небудзь намякнуў мне ўчора, што О'Мэрфi - здраднiк, я засмяяўся б яму ў вочы.

- А сёння?

- Сёння я не ведаю, што i думаць.

Пуаро з сур'ёзным выразам на твары кiўнуў галавою i зноў паглядзеў на свой вялiкi круглы гадзiннiк.

- Я так разумею, панове, што ў мяне поўная свабода дзеянняў, я маю на ўвазе - ва ўсiм. Я павiнен мець магчымасць ехаць куды хачу i на чым хачу.

- Вядома. У гадзiну ночы на Дуўр едзе спецыяльны цягнiк з дадатковым кантынгентам са Скотланд-Ярда. З вамi будуць армейскi афiцэр i чалавек з Дэпартамента крымiнальнага вышуку, яны будуць выконваць кожнае ваша распараджэнне. Гэтага дастаткова?

- Ага. I яшчэ адно пытанне перад тым, як вы пойдзеце, панове. Чаму вы прыйшлi менавiта да мяне? Я невядомы... малавядомы ў вышэйшым лонданскiм свеце.

- Мы знайшлi вас тэрмiнова па рэкамендацыi i па жаданнi адной вельмi высокапастаўленай асобы ў вашай краiне.

- Як? Мой стары сябар прэфект?..

Лорд Эстэр адмоўна пакруцiў галавою.

- Намнога вышэй, чым прэфект. Слова гэтай асобы было законам у Бельгii - i будзе зноў! Гэтым Ангельшчына паклялася.

Пуаро рукою зрабiў рэзкi тэатральны жэст.

- Хай збудзецца гэта! Ах, мой гаспадар не забывае... Панове, я, Эркюль Пуаро, буду служыць вам вераю i праўдаю. Толькi б паспець своечасова. Але пакуль што вельмi шмат няясных акалiчнасцей... Пакуль што я нiчога не разумею.

- Ну, Пуаро, - усклiкнуў я нецярплiва, як толькi дзверы зачынiлiся за мiнiстрамi, - што вы думаеце?

Мой сябар хуткiмi, спрытнымi рухамi складваў рэчы ў дарожны чамаданчык. Ён пакiваў галавою.

- Я не ведаю, пра што думаць. Мой розум нiчога не падказвае.

- Чаму ж усё-такi, як вы сказалi, яго ўкралi, калi лепш было б прыстукнуць?

- Прабачце мне, мой друг, але гэта я сказаў не падумаўшы. Безумоўна, усё гаворыць за тое, што яго ўкралi.

- Але чаму?

- Таму што неакрэсленасць стварае панiку. Гэта - адзiн доказ. Калi б прэм'ер-мiнiстр быў мёртвы, гэта было б вялiкiм няшчасцем, але становiшча праяснiлася б. Цяпер жа вы паралiзаваныя. Цi аб'явiцца прэм'ер-мiнiстр зноў? Мёртвы ён цi жывы? Нiхто не ведае, а да той пары, пакуль не знойдуць, зрабiць што-небудзь канкрэтнае не могуць. I як я гаварыў, неакрэсленасць нараджае панiку, якая на руку бошам. Апроч таго, калi выкрадальнiкi трымаюць яго дзе-небудзь, у iх ёсць перавага ў тым, што яны могуць дыктаваць любыя ўмовы абодвум бакам. Германскi ўрад як звычайна - не шчодры касiр, але ў гэтым выпадку ён раскашэлiцца. Па-трэцяе, iм не пагражае вяроўка ката. О, безумоўна, гэта - выкраданне.

- Тады чаму першы раз яго спрабавалi застрэлiць?

Пуаро сярдзiта махнуў рукою.

- Ах, гэта якраз тое, чаго я не разумею! Гэтага нельга растлумачыць... недарэчна! Яны ўсё зрабiлi - i вельмi добра зрабiлi, - каб выкрасцi яго, i, тым не меней, ставяць пад удар усю справу адным меладраматычным нападам, вартым кiнематографа, але нерэальным. Нельга паверыць у гэту групу людзей у масках за нейкiх дваццаць мiляў ад Лондана!

- Пэўна, гэта два зусiм асобныя замахi, якiя адбылiся незалежна адзiн ад другога, - выказаў здагадку я.

- Ах не, гэта было б вельмi вялiкiм супадзеннем. Значыць, iдзём далей, хто здраднiк? Здраднiк быў, - у першай справе, ва ўсякiм выпадку. Але хто Данiэльс цi О'Мэрфi? Вiдаць, нехта з iх, iнакш чаму аўтамабiль збочыў з галоўнай дарогi? Не можам жа мы падумаць, што прэм'ер-мiнiстр хацеў, каб яго забiлi. Цi збочыў О'Мэрфi сам, цi Данiэльс загадаў яму збочыць?

- Безумоўна, гэта справа рук О'Мэрфi.

- Ага, калi б загадаў Данiэльс, прэм'ер-мiнiстр пачуў бы гэта i спытаў бы - чаму? Наогул, тут вельмi многа "чаму" i ўсе яны супярэчаць адно аднаму. Калi О'Мэрфi сумленны чалавек, чаму ён павярнуў з галоўнай дарогi? А калi ён несумленны, дык чаму ён не спынiў аўтамабiль, калi стралялi, i тым самым, вiдавочна, выратаваў жыццё прэм'ер-мiнiстру? I далей, калi ён сумленны, чаму ён, пакiнуўшы Чарынг-Крос, паехаў да вядомага месца сустрэчы нямецкiх шпiёнаў?

- Незразумела, - сказаў я.

- Давайце паглядзiм на гэту справу па сiстэме. Што мы маем "за" i што "супраць" гэтых людзей? Возьмем першага, О'Мэрфi. Супраць: што яго паводзiны, калi аўтамабiль павярнуў з дарогi, былi падазроныя, што ён - iрландзец з графства Клар; што ён знiк у вышэйшай ступенi падазрона. За: што яго жвавасць пры нападзе выратавала жыццё прэм'ер-мiнiстру; што ён - чалавек са Скотланд-Ярда i, вiдаць, на гэту пасаду назначаюць даверанага дэтэктыва. Цяпер возьмем Данiэльса. Супраць яго мала фактаў, за выключэннем таго, што нiхто не ведае пра яго мiнулае i што ён ведае вельмi многа моў для добрага ангельца! Прабачце, мой друг, але перакладчыкi з вас нiкуды не вартыя! Ну, а за яго ў нас ёсць той факт, што яго знайшлi звязанага, з кляпам у роце i ўсыплёнага хлараформам. I гэты факт нiбы сведчыць, што ён не мог удзельнiчаць у гэтай справе.

- Ён мог быць звязаным i з кляпам у роце, каб адвесцi падазрэнне.

Пуаро адмоўна пакруцiў галавою.

- Французская палiцыя не магла памылiцца. Апроч таго, як толькi ён дамогся сваёй мэты i прэм'ер-мiнiстра паспяхова выкралi, яму не было сэнсу тут заставацца. Вядома, яго саўдзельнiкi маглi звязаць яго i ўсыпiць хлараформам, але я не магу зразумець, чаго яны дамагалiся. Ён, можа, iм карысны цяпер, каб, пакуль высвятляюцца абставiны, якiя датычацца прэм'ер-мiнiстра, уважлiва сачыць за ўсiмi гэтымi справамi.

- Пэўна, ён спадзяваўся навесцi палiцыю на няправiльны след?

- Тады чаму ён гэтага не зрабiў? Ён проста гаворыць, што нехта зацiснуў яму нос i рот i што болей ён нiчога не помнiць. Тут няма няправiльнага следу. Гэта вельмi падобна на праўду.

- Добра, - сказаў я, глянуўшы на гадзiннiк. - Думаю, нам лепш паехаць на вакзал. Там больш магчымасцi знайсцi ключы да разгадкi выпадку ў Францыi.

• Предыдущая
• 3/6
• Следующая