Δυνάμωσε την Ψυχή σου - Архимандрит (Конанос) Андреас - Страница 28

Λοιπόν, αδελφοί μου, αδελφή μου και αδερφέ μου μοναχικέ, εσύ που είσαι μόνος, να θυμάσαι: δεν είσαι μόνος! Κοντά στο κρεβάτι σου, στο δωμάτιό σου, στο κελί σου υπάρχει ο Χριστός Γι' Αυτόν ζεις, για σένα ήρθε στον κόσμο σήμερα! Να σε παρηγορήσει! Χρόνια πολλά! Και, αν δεν φάγατε ακόμα, καλή σας όρεξη! με την γλυκιά χαρά των Χριστουγέννων στην καρδιά σας, στο βλέμμα σας, στην ψυχή σας. Έτσι που να γεμίζει το σπίτι σας με την ευτυχία των Χριστουγέννων· και την αγάπη του μεγάλου Θεού, που έγινε τόσο μικρό βρέφος, για να μπορούμε να Το πλησιάσουμε, να Του πούμε τον πόνο μας, την θλίψη μας, και να παρηγορηθούμε από τα τρυφερά Του χεράκια, που θα μας ευλογήσουν σήμερα, και σε όλη μας την ζωή!..

Χρόνια πολλά, αγαπητοί ακροατές και ακροάτριες της Πειραϊκής Εκκλησίας! Καλή αντάμωση στην επόμενη εκπομπή! Ο Θεός της Αγάπης, και της παρακλήσεως, να είναι μαζί μας. Χαίρετε!

Πήγα λίγες μέρες πάλι στο Άγιο Όρος. Έλειψα λίγες μέρες. Τέσσερις-πέντε μέρες ήταν· και πήγα λίγο να καθαρίσει το μυαλό μου. Πήγα λίγο να ησυχάσω, πήγα λίγο να ηρεμήσω. Πήγα λίγο να ξεκουραστώ, να βρω λίγο τον εαυτό μου, ν' αγγίξω λίγο πάλι το Θεό μου! Και γύρισα τώρα. Σκέφτηκα να μην σου πω κάποιο συνηθισμένο θέμα, αλλά να σου πω κάποια νέα φρέσκα που έχω. Φρέσκιες αναμνήσεις, φρέσκιες εντυπώσεις, από το μικρό αυτό ταξιδάκι και προσκύνημα στο Άγιο Όρος. Θέλεις;

Θα σου πω μερικά πράγματα που μου έκαναν εντύπωση. Και λέω, τι ωραία που ήταν αυτές οι μέρες χωρίς τηλέφωνο, χωρίς θγπ3ϊΙ, χωρίς τηλεόραση, ειδήσεις, ραδιόφωνο, περιοδικά, εφημερίδες. Χωρίς τίποτα απ' όλα αυτά! Καθαρίζει το μυαλό μας. Καθάρισε το μυαλό μου για λίγες μέρες. Ηρέμησε η ψυχή μου για λίγες μέρες. Τι ωραίο πράγμα είναι αυτό! Αυτή η αποτοξίνωση! Και καταλαβαίνεις ότι, τελικά, δε ζούμε φυσιολογική ζωή εδώ πέρα στον κόσμο. Κοίταξε τώρα, μη ζηλεύεις που τ' ακούς· και λένε μερικοί: «Εσύ μπορείς και τα κάνεις». Δεν είναι και εύκολο. Εννοείται, ότι και εμείς παίρνουμε την άδειά μας, αφήνουμε πίσω υποχρεώσεις, αφήνουμε πίσω ανθρώπους που έχουν ανάγκη, αλλά δε γίνεται… Δε γίνεται να διαλυθείς σ' αυτό τον κόσμο. Έχεις ανάγκη από ξεκούραση· και έχουμε ανάγκη όλοι να βρούμε λίγο χρόνο.

Άλλος που μπορεί να πάει στο Άγιο Όρος άλλος να πάει στο εξοχικό του να ηρεμήσει, άλλος να πάει σ' ένα προσκύνημα άλλο, να γαληνέψει. Ο Κύριος ο Ίδιος όταν οι μαθητές Του γύρισαν από μια αποστολική περιοδεία που τους είχε στείλει, τους είπε: «Δεύτε καί υμείς αναπαύεσθε ολίγον». Ελάτε λίγο να ξεκουραστείτε τώρα. Το έχει ανάγκη αυτό ο άνθρωπος και όταν αυτό το ζήσεις καταλαβαίνεις το πόσο αφύσικη έχει γίνει η ζωή μας μέσα στις πόλεις! Πόσο άρρωστο είναι το μυαλό μας! Ένας συνεχής καταιγισμός ειδήσεων, γεγονότων, πληροφοριών… Τρελαινόμαστε και δεν το καταλαβαίνουμε. Και όχι μόνο αυτό. Την έχουμε ανάγκη αυτήν την τρέλα, νιώθουμε ότι δεν μπορούμε χωρίς αυτή την τρέλα!

Και σε ρωτώ: τι έπαθα αυτές τις μέρες που δεν είδα καθόλου τηλεόραση, τι έπαθα που δεν είδα καθόλου ειδήσεις; που δεν έμαθα γεγονότα; Χωρίς να ξέρω τι γίνεται στον κόσμο έκανα προσευχή για τον κόσμο, έλεγα την ευχή: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησον τόν κόσμο Σου»! Δεν ήξερα τα γεγονότα, δεν ήξερα τις εξελίξεις. Τι (χρειάζεται) να ξέρω τις λεπτομέρειες; Οι λεπτομέρειες είναι γνωστές: (προβλήματα), προβλήματα, πόλεμοι, οικονομική κρίση, στεναχώριες, αρρώστιες, σεισμοί, καταποντισμοί. Αυτά δεν τα ξέρουμε; Τα ίδια δεν είναι; Τα ίδια, διαρκώς επαναλαμβανόμενα, που τώρα εδώ τα μαθαίνουμε, αλλά δεν κάνουμε τίποτα! Τ' ακούς, αλλά δεν προσεύχεσαι. Εκεί δεν τ' άκουγα, δεν τα μάθαινα, δεν είχα πληροφορία εγκεφαλικού τύπου, αλλά ενημέρωση μέσα στην καρδιά μου από τον Θεό· και προσευχόμουν γι' αυτούς τους ανθρώπους, τις καταστάσεις κ.λπ. χωρίς να τις ακούω. Εδώ στην πόλη ακούμε (ειδήσεις) και περνάνε έτσι ξώφαλτσα από την καρδιά μας, από τον νου μας. Φεύγουν, χάνονται και αρρωσταίνουμε πραγματικά.

Δεν είναι φυσιολογική (η) ζωή που ζούμε. Δεν είναι φυσιολογικό ούτε το νερό που πίνουμε. Δεν είναι φυσικός και καθαρός ούτε ο αέρας που αναπνέουμε. Εκεί είναι όλα αγνά και παρθενικά! Γνήσια και αυθεντικά και όμορφα. Καθαρίζουν τα πνευμόνια σου. Καθαρίζουν τα πνευμόνια και της καρδιάς σου και του κορμιού σου. Πίνεις νεράκι και δροσίζεσαι και χωνεύεις στ' αλήθεια. Νερό καθαρό, από πηγές γάργαρες που κατεβαίνουν από τα βουνά. Και ο αέρας!.. αναπνέεις οξυγόνο! Αναπνέεις το ιώδιο της θάλασσας. Κοιτάς το πέλαγος και τα μάτια σου απλώνουν και χαίρεσαι! Εδώ πέρα κοιτάς και πέφτεις πάνω σε πολυκατοικίες, σε κολώνες σε άσφαλτο, σε φανάρια. Θορύβους ενοχλητικούς εδώ· εκεί, μια απέραντη γαλήνη!.. (Ακούς) Τα πουλάκια, (βλέπεις) τους μοναχούς που κάνουν τόσο ήρεμα τις δουλειές τους, τα διακονήματά τους. Ήρεμοι ρυθμοί… Σιγά-σιγά τα πράγματα. Ένα καραβάκι την ημέρα, που λες: «Θα πάω να το πάρω»… χωρίς άγχος, χωρίς πανικό. Σιγά-σιγά όλα. Τι ωραίο πράγμα αυτό! Μου άρεσε· και τώρα που γύρισα λέω: Μου έκανε καλό αυτό. Μου έκανε καλό το κλειστό κινητό. Αυτή η εξάρτηση των μηνυμάτων, των τηλεφωνημάτων! Με θέλουν, τους θέλω, να μπω, να δω, μη τους χάσω. Αυτή η απελευθέρωση! Γίνεσαι πάλι ο εαυτός σου. Και είναι πολύ ωραίο να γινόμαστε πάλι ο εαυτός μας έτσι όπως μας έκανε ο Κύριος. Μας έβαλε σε ήρεμους ρυθμούς ο Θεός μέσα στη φύση.

Μη φανταστείς ότι και εγώ αυτά τα απόλαυσα άπειρες μέρες. Σου είπα, τέσσερις-πέντε μέρες ήταν αυτή η υπόθεση. Δεν ήταν τόσο πολύ. Απλώς εκεί είναι τόσο δυνατό! Αυτή η ωφέλεια που παίρνεις που σου αφήνει ένα σημάδι στην καρδιά, ένα σημάδι γαλήνης και ηρεμίας. Βγήκα ένα βράδυ να πάω στην ακολουθία — που σηκώνονται τρεις η ώρα — και κοίταξα τον ουρανό. Τρεις η ώρα το βράδυ! Άλλοι άνθρωποι εκεί πέρα! Προσευχόμενοι! Κοίταξα τον ουρανό και ήταν γεμάτος αστέρια· αστέρια πανέμορφα, που εδώ στην πόλη δεν τα βλέπεις από το νέφος. Και που δεν ξυπνάς τέτοια ώρα. Δεν έχεις κίνητρο εύκολο να σηκωθείς. Κίνητρο είναι μια ομάδα ανθρώπων· βλέπεις σαράντα πατέρες πενήντα-εξήντα, ανάλογα με το μοναστήρι που πάει ο καθένας και ο ένας συμπαρασύρει τον άλλον, ο ένας ενθουσιάζει τον άλλον, ο ένας παρακινεί τον άλλον και λες: «Δεν είμαι μόνος». Όπως τα κελιά που κάνουν θόρυβο από τις μετάνοιες γκαπ, γκουπ, γκαπ, γκουπ! μετάνοιες. Και κάνουν και κάνουν μετάνοιες. Προσεύχονται για όλο τον κόσμο και λες «Τι, εγώ θα τεμπελιάζω;» Εδώ υπάρχει μια φλόγα προσευχής! Εδώ είναι πυρπολημένες οι καρδιές τους από προσευχή! Παίρνεις και εσύ κουράγιο· και τεμπέλης να είσαι και αναίσθητος να είσαι και αδιάφορος να είσαι, ξυπνάς λιγάκι και λες «Κι εγώ να κάνω προσευχή, όπως κάνουν όλοι»! Και είναι ένα πανηγύρι εορταστικό προσευχομένων ανθρώπων που σου μεταδίδεται και σένα. Τι όμορφα που ήταν στις ακολουθίες το πρωί, τρεις η ώρα! Την νύχτα είδα ανθρώπους πολύ σπουδαίους πολύ αγίους που μόνο που τους σκέφτομαι παίρνω δύναμη. Που μόνο που τους σκέφτομαι, τους βάζω μετάνοια και φιλώ το χέρι τους και τα πόδια τους. Και ευχαριστώ πάρα πολύ που αυτοί οι άνθρωποι απλώς υπάρχουν. «Και μόνο που υπάρχεις, πάτερ μου, στο Άγιο Όρος· και μόνο που υπάρχεις, θέλω να σ' ευχαριστήσω· και τίποτα άλλο να μην κάνεις, αυτή την προσευχούλα που κάνεις… Εσύ δε θα χτίσεις ποτέ πολυκατοικίες, δε θα κάνεις έργα, δε θα κάνεις προσφορά, όπως λέμε, στον κόσμο, κάτι να φανεί. Αλλά αυτό που κάνεις είναι πολύ μεγάλο, γιατί εγώ και μόνο που σε σκέφτομαι ανασταίνομαι. Μόνο που σε σκέφτομαι αφυπνίζομαι, ξυπνάω, θέλω να διορθωθώ, θέλω να κάνω και εγώ κάτι!».

Είδα, λοιπόν, και εγώ έναν παππού ασκητή. Ένα μοναχό, πενήντα χρόνια στο Άγιο Όρος. Δεν έχει βγει ποτέ· πενήντα χρόνια δεν έχει βγει! Πενήντα χρόνια και δεν έχει πάει στα άλλα μοναστήρια. Δεν πηγαίνει σε πανηγύρια, σε λειτουργίες σε αγρυπνίες. Μόνο στο δικό του το μοναστήρι. Κάθεται πενήντα χρόνια σ' έναν τόπο. Και σ' αυτόν τον τόπο γνώρισε τον Θεό· και λέει συνέχεια την ευχή. Αυτό το δώρο του έκανε ο Θεός: να μνημονεύει συνέχεια, αδιάλειπτα, το όνομα του Ιησού Χριστού. Και λέει: «Κύριε, Ιησού Χριστέ ελέησέ με». Συνέχεια, μέρα-νύχτα. Και σ' αυτόν τον τόπο γνώρισε το Παν, που είναι ο Θεός και μέσα στο Θεό βρήκε όλο τον κόσμο! Και χωρίς να πηγαίνει στον υπόλοιπο κόσμο και να πηγαίνει στα υπόλοιπα μοναστήρια, νοιώθει όλο τον κόσμο μες στην καρδιά του. Και δε χρειάζεται να μετακινηθεί. Έρχονται οι άνθρωποι να τον δουν — στην κυριολεξία να τον δουν. Γιατί δεν μιλάει, δεν πιάνει κουβέντα. Πολύ σπάνια μιλάει· και συνήθως ξεγλιστράει και αποφεύγει να πει αυτά που ζει. Και μου είπε μια φορά ότι πήγε στη Θεσσαλονίκη, επειδή λιποθύμησε την ώρα που έψελνε, νομίζω· και τον πήγαν χωρίς να το ελέγξει ο ίδιος. «Και γι' αυτό βγήκα», λέει, «γιατίμε βγάλανε. Εγώ δεν έχω βγει και ούτε θα ήθελα να φύγω από εδώ ποτέ».