Пан Лес - Сыс Анатоль - Страница 7
- Предыдущая
- 7/17
- Следующая
Изменить размер шрифта:
7
*** Сівыя пчолы…
Сівыя пчолы,
сівыя птушкі,
сівыя людзі,
я заблудзіў, бадзяга, у ваш лес,
дзе дацьвітае пяціпалы бэз,
каб вашу мудрасьць, як раку, прыгубіць.
Сівыя людзі,
сівыя птушкі,
сівыя пчолы,
па вашых пожнях сьцелецца смуга,
у вашым небе выраяў туга —
там чутны голас маёй птушкі кволай.
Сівыя людзі,
сівыя пчолы,
сівыя птушкі,
прыйду да вас аднойчы назаўжды,
прыйду празь сьнег, сьпякоту і дажджы,
віном зь сьлязою прошласьць памянуўшы.
Зьмяіны Цар
Мой гаспадар Зьмяіны Цар,
ты ведаеш, як словы
над вогнішчам купальскіх чар
складаюцца ў замовы.
Мой гаспадар Зьмяіны Цар,
сьвятлом сваёй кароны
ты кажаш шлях сярод імшар
у храм дуброў зялёных.
Мой гаспадар Зьмяіны Цар,
ад хіжакоў дубровы
хаваюць дзіўны твой аўтар
без абразоў і словаў.
Мой гаспадар Зьмяіны Цар,
твайго аблічча рысы
да аўтара нясём, як дар,
і я, і сёстры рысі.
Лес
Хутка змрок абцяжарыць
пчаліныя лёгкія скрылцы,
мёдам Лес набрыняе да сутвы нямых каранёў,
але — Лес не нямы: і ў лісточку,
і ў кволенькай жылцы
мова тчэцца лясная
зь мільярдаў лясных галасоў.
Нават самы няздатны
і самы глухі з чалавецтва
зразумее яе
і забудзе, прасьветлены ёй,
пра людскую душу,
што спазнала пакуты калецтва,
калі смагу спатоліла брата Іюды душой.
Пан Лес
Лес — гэта храм.
У ім акрыяе Хам.
Лес — гэта сьвятарнае мейсца,
для душаў аблудных меса.
Меў золата, срэбра Крэз,
але калі б ён убачыў
хоць раз
наш
бурштынавы Лес
вышэй ад варагавых мачтаў, —
паблякнула б срэбра яго
і золата б паржавела,
пад ногі б каменьнем лягло
і сэнсу б суздром ня мела,
бо Лес — гэта больш чым лес.
Вам ранілі гострым сэрца,
крывавіць, баліць парэз,
і хочацца толькі сьмерці,
стрывайце, знайдзіце моц
дайсьці, дапаўзьці да Лесу,
ён з боскай крыві прарос
пакутнікам правіць месу,
ён спыніць жывіцай кроў —
такога ня змогуць людзі,
і, быццам прадвесьні гром,
у Вас немаўля прабудзіць.
Жыцьцё і тым болей сьмерць
загубяць свой сэнс цялесны —
Пан Лес не дазволіць мець
пачуцьцяў, што шкодзяць Лесу,
бо нельга паганіць храм,
бо нельга сьвятое нішчыць,
куды ж тагды прыйдзе Хам
ад хамства душу ачысьціць?
Чырвоны радок
Кожны мой золак пачынаецца з сонца
як пэргамэнты Слова пачыналіся
з чырвонай літары
а паганскія сьвяты
з ахвярнай крыві Богу Сонца
бо спачатку было Сонца
і Сонцам быў Я
і выкрэсьліў Я вам Слова
і пачалося яно з крыві Ігара
Дух
…ды слова не прагняві,
Бо слова належыць Духу,
Кіньце слова гайні —
I паляціць пацяруха.
Змоўчыць абражаны Дух,
Новае слова народзіць,
Спыніць натоўпу рух,
Каб гаварыць аб народзе.
Зноў прыляціць гайня,
Выйдзе зь яе плюгавы.
«Дух — гэта, людзі, Я!» —
Скажа, а сам з рагамі.
Людзі разявяць рот —
Як жа ж, такія словы:
«З намі — увесь народ!
Шлях — да адзінай мовы!»
Людзі закрыюць рот,
Кожны сябе спытае:
«Гэта ж і я — народ —
Лёс такі прычакаю?»
Людзі закрыюць рот,
Людзі апусьцяць вочы…
Вось табе і народ,
Думаць прывыкнуў моўчкі.
З думай такой і вы:
Выжыве Дух-заступнік,
Знойдзе для нас правы,
Зьнішчыць пасад наш кутні…
Выжыве — гэна так!
Знойдзе… I вам на тацы
Медны падасьць пятак:
«Вось вам на хлеб, засранцы!»
7
- Предыдущая
- 7/17
- Следующая
Перейти на страницу:
