Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry - Страница 10

— Kiel mi helpu, sinjoro aŭ sinjorino? — Ili ja povus elspezi kelkajn spesojn por voĉrekona programo, mi pensis, dum mi tralegis la liston de la Frandaj Ventrofridaj Trinkaĵoj sur la muro.

— Donu al mi duoblan ĉerizan ŝvitumon kun multe da glacio.

— Jen ĝi, sinjoro aŭ sinjorino. Tri spesojn, mi petas.

Mi metis la monerojn en la funelon, kaj la servopordeto malfermiĝis, kaj mia trinkaĵo aperis. Dum mi prenis ĝin, mi estis devigata aŭdi robotan vendprelegon.

— MakPorko ĝojas servi vin hodiaŭ. Kun via trinkaĵo vi certe deziras ankaŭ rostitan erinapran ripon kun buŝrava sekretega saŭco garnitan per sukerfrititaj ŝinkignamoj…

La voĉo foriĝis el mia konscio, dum mia subkonscio elvomis la solvon de mia problemeto. Vere simplan kaj memkompreneblan solvon, vitro-klaran, tutsimple prapuran.

— Nu ek, ulo. Mendu aŭ foriru; vi ne povas staradi ĉi tie la tutan tagon. — Voĉo raŭkis en mian orelon, kaj mi grumble pardonpetis kaj trenis min al la plej proksima budo kaj eksidis.

Nun mi sciis, kio estis farenda. Simple renversu la problemon: anstataŭ serĉi La Kurieron, mi igu lin serĉi min.

Mi trinkis mian trinkaĵon, ĝis miaj sinusoj ekdoloris, rigardante senvide en la spacon, dum elementoj de la plano kuniĝis. Tute ne eblus por mi sola trovi La Kurieron — estus eĉ stulte malŝpari mian tempon provante. Do, mi devis krimi tiel spektakle kaj malavare, ke la afero vidiĝu en ĉiu novaĵkanalo en la tuta planedo. Ĝi estu tiel ekzotika, ke neniu legokapabla homo — aŭ unufingrulo kapabla entajpi novaĵkanalon — povu ne scii pri ĝi. La tuta mondo sciu, kio okazis. Kaj ili sciu ankaŭ, ke La Kuriero ĝin faris, ĉar li postlasos sian vizitkarton.

La lastaj gutoj de la trinkaĵo suprengluglis la ŝalmon, miaj okuloj reenfokusiĝis, kaj mi malrapide revenis al la kruda realeco de Ĉe MakPorko.

Kaj antaŭ miaj okuloj troviĝis afiŝo. Mi restis dum momento, rigardante ĝin senvide. Tiam mi ekrimarkis ĝin. Ridantaj klaŭnoj kaj kriantaj infanoj. Ĉiuj rave ĝojaj en iom neperfekta 3D. Super iliaj kapoj simpla mesaĝo klarigis per brilaj literoj:

ŜPARU VIAJN KUPONOJN!!!

RICEVU ILIN POR ĈIU AĈETO!!!

SENPAGA ENIRO EN LUNATIKPARKON!!!

Mi jam vizitis tiun plastan ĝojejon antaŭ kelkaj jaroj, kaj tiam ĝi jam malplaĉis al mi, kiel infano. Teruraj veturadoj, kiuj timigis nur naivulojn. Turniĝantaj supren-kaj-malsupren-veturadoj nur por fortikaj stomakoj: rondire kaj rondire kaj vomige. Manĝaĉo, dolĉaj bombonoj, ebriaj klaŭnoj, kapturna ĝojaĉo por plezurigi la facile plezurigeblajn. Miloj vizitis Lunatikparkon ĉiutage, kaj pliaj miloj inundis ĝin dum la semajnfinoj — kunportante eĉ pliajn milojn da spesoj kun si.

Spesabundo! Mi nur bezonis elŝteli ilin — en plej interesa maniero, tiel ke ĝi fariĝu la ĉefnovaĵo ĉirkaŭ la planedo.

Sed kiel fari? Mi iru tien, kompreneble, kaj observadu iliajn sekurecorimedojn. Mi ja meritis ferion. 

Por tiu esplora rondirado estos plej bone aktori mian veran aĝon, aŭ eĉ malpli. Foriginte la tutan ŝminkaĵon, mi estis denove freŝvizaĝa 17-jarulo. Mi devus kapabli superi tion; mi ja sekvis multekostan perkorespondan kurson pri teatra ŝminkarto. Remburaĵoj en miaj vangoj igis min pli kerubaspekta, precipe post la aldonado de iom da ruĵo. Mi surmetis sunokulvitrojn ornamitajn per plastaj floroj, kiuj ŝprucigis akvon, kiam mi premis la pilkon en mia poŝo. Ridado ĉiusekunde! Vestostiloj ja ŝanĝiĝis, kio signifis, ke golfpantalonoj ne plu estis laŭmodaj, dank' al dio, sed kulotoj ja estis; aŭ pli precize tiu abomeninda stilo nomata long-mallonga, kiu havis unu krurumon super la genuo, kaj la alian sub ĝi. Mi estis aĉetinta unu tian, el aĉa purpura veluro arte ornamita per okulfrapaj rozkoloraj flikpecoj. Mi preskaŭ ne kuraĝis rigardi min en la spegulo. Tion, kio rerigardis al mi, mi hezitas priskribi, krom ke ĝi tre malmulte aspektis kiel forfuĝinta bankrabisto. Ĉirkaŭ mian kolon mi metis malmultekostan forĵeteblan fotoaparaton, kiu estis nek malmultekosta, nek forĵetebla, nek nur fotilo.

En la stacidomo mi trovis min perdita en amaso de similuloj, kiam ni entrajniĝis en la Lunatikekspreson. Kriante kaj histerie ridante, kaj surŝprucigante unu la alian per niaj plastaj floroj, ni pasigis la tempon, aŭ toleris ĝian senfinecon, en almenaŭ unu okazo. Kiam la pordoj finfine malfermiĝis, mi lasis la buntan popolamason eliri, kaj promenis lace malantaŭ ili. Nun, ek al la laboro.

Iru tien, kie la mono estas. Miaj memoroj de mia unua vizito estis ege malklaraj — feliĉe — sed mi ja memoris, ke oni pagis la diversajn ĝojveturadojn kaj distraĵojn per plastaj ĵetonoj. Mia patro donacis malgrandan kaj domaĝitan kvanton, kiu elĉerpiĝis post nur minutoj, kaj kompreneble neniuj pli estis aperontaj. Mia unua tasko estu trovi la fonton de tiuj ĵetonoj.

Facile farite, ĉar tiu konstruaĵo estis la celo de ĉiu juna vizitanto. Ĝi estis pinta strukturaĵo, kiel renversita glaciaĵokonuso, ornamita per flagoj kaj mekanikaj klaŭnoj kun, supre, orkolora orgeno, kiu ludis oreldetruan muzikon. Ĉirkaŭ ĝia bazo, ĉe la tero, estis ringo de plastaj klaŭnbustoj, svingantaj kaj ridantaj kaj grimacantaj. Kvankam ili estis abomenaj, ili plenumis la gravan taskon disigi la vizitantojn de ilia mono. Fervoraj infanmanoj puŝis spesbiletojn en la prenemajn manojn de la plastaj pulĉineloj. La mano fermiĝis, la mono malaperis, kaj la buŝo de la klaŭno elvomis fluegon de plastaj ĵetonoj en la ricevujon. Naŭze, sed mi sendube estis la sola, kiu tiel opiniis.

La mono eniris la konstruaĵon. Nun mi devis malkovri, kie ĝi eliris. Mi promenis ĉirkaŭ la bazo kaj malkovris, ke la vomklaŭnoj ne tute ĉirkaŭis ĝin. Malantaŭe, malantaŭ kaŝantaj arboj kaj arbedoj, malgranda konstruaĵo apogis sin kontraŭ la bazo. Mi trapuŝis min trans la arbedojn kaj frontis al privata policisto deĵoranta ĉe senmarka pordo.

— Malaperu, knabo, — li afablis. — Nur por deĵorantoj.

Mi evitis lin kaj puŝis kontraŭ la pordo, kaj sukcesis fotografi ĝin samtempe.

— Mi bezonas necesejon, — mi diris kruckrure. — Oni diris, ke la necesejo estas tie.

Malmola mano tiris min kaj repuŝis min en la arbedaron.

— Ne ĉi tie. For. Reiru.

Mi reiris. Tre interese. Neniu elektronika alarmilo, kaj la seruro estis de marko “Glubb”, fidinda sed malnova. Ekplaĉis al mi Lunatikparko, malgraŭ ĉio.

Estis turmenta atendado, ĝis noktiĝis kaj la parko fermiĝis. Pro tedo mi provis la Glaciejan Veturadon, kie oni rapidis tra artefaritaj glacikavernoj kun englaciigitaj aĵoj, kiuj kelkfoje plonĝis al la kriantaj rajdantoj. La Raketveturado estis same aĉa, kaj je la nomo de bongusto mi fermu la kurtenon antaŭ la kapturnaj ĝojoj de Bombonolando kaj de la Marĉomonstro. Sufiĉas, ke finfine la tempo alvenis. La ĵetonmaŝino fermiĝis horon antaŭ la fermado de la parko. De najbara observejo mi rigardis kun ega intereso kirasitan kamioneton forveturi kun amaso da fortikaj ujoj. Eĉ pli interese, kiam la mono foriris, tiam foriris ankaŭ la gardisto. Mi supozas, ke ili rezonis, ke neniu sanmensulo volus eniri kaj ŝteli ĵetonojn.

Do, mi ne estis sanmensa. Ĉe la krepusko mi sekvis la lacegajn festintojn ŝanceliĝantajn al la elirejo. Tamen mi ne iris tiom for. Ŝlosita pordo malantaŭ la Vampira Monto malŝlosiĝis facile post umado mia. Mi ŝteleniris la mallumon de la riparejo. Super mi helaj dentegoj brilis, kaj falsa sango gutis. Estis tre komforte tie, malantaŭ ĉerko plena je tero.

Mi lasis horon forpasi, ne pli. Tio sufiĉu por lasi la laboristojn foriri, sed tamen restus sufiĉe da festantoj en la stratoj ekster la parko, por ke mia naŭza vesto ne elstaru, kiam mi fine foriros.

Estis kelkaj gardistoj, sed ilin oni facile povis eviti. Kiel antaŭvidite la Glubb-a seruro malfermiĝis facile, kaj mi rapidis enen. La ĉambro estis senfenestra, kio estis bona, ĉar tiel mia lumo estos nevidebla. Mi ŝaltis ĝin kaj admiris la maŝinaron.